Wat ben je toch een miserabel wijf, dacht Maarten toen hij zijn moeder in het verpleeghuisbed zag liggen. ‘Dag, mam, ik ben er, hoor.’ Hij kuste haar op het vettige, klamme voorhoofd. Haar mondgeur die de verzorgsters blijkbaar voor lief namen voltooide zijn afkeer. Hij keek naar het bakje yoghurt op het nachtkastje en glimlachte naar zijn moeder.
Froukje spande haar mondspieren om een antwoordlach te produceren. ‘Dag, lieverd. Fijn dat je er bent,’ zuchtte ze. Hij ziet er beroerd uit. Dat komt door mij, schuurden haar gedachten. Hij leek zoveel op zijn vader, een kraker die in een zomerse vlaag van stormachtige passie Maarten bij Froukje had verwekt en meteen daarna als ochtendmist was opgelost. Maarten was inmiddels twee keer zo oud als zijn verwekker destijds. Froukje was al haar onstuimige kalverliefde op de vrucht van haar tienertoer gaan projecteren. Maarten werd zo zijn moeders gedroomde man en daarmee werd Froukje haar zoons nachtmerrie.
Over de buitenzijde van het ouderwetse venster kronkelde troosteloze miezer omlaag. Dezelfde miezer die Maartens jas traag opzoog. Zonder interesse keek Maarten door het venster neer op twee vrouwen die elkaar krijsend een parkeerplek betwistten. Hij liep terug naar de deur, sloot die geruisloos en ging naast het bed zitten op de postoel die hij naar zich toe getrokken had. Uitdrukkingsloos zwaaide Maarten met een pakketje dat hij uit zijn linkerzak had gehaald. ‘Hier, de verboden vruchten.’
‘Ik ben zo blij dat je dit voor me doet, lieverd’, lispelde Froukje. ‘Ik heb mijn hele leven alleen van jou gehouden. Dat weet je toch?’
Maarten zweeg en keek naar zijn moeder. Haar huid zag er beroerd uit voor een vrouw van tweeënvijftig. Ja, had verdomme maar van iemand anders gehouden. Je hebt me als een gigantische theemuts verstikt. Hij constateerde dat zijn hand haar hals zocht. De hand maakte een strelende beweging terwijl zijn vingers de snel pulserende halsslagader voelden.
‘Natuurlijk, mam. Ik zou toch alles voor je doen. We hebben altijd alles met zijn tweeën gedaan.’ Hij keek naar de muur. Niet dat ik daarin veel keus had.
‘Ik zou je natuurlijk nooit achterlaten als het anders kon, maar ik wil het niet meer. Die achterlijke dokters…’ Froukje probeerde te hoesten, ‘ze willen me laten lijden. Maar jij helpt me tenminste.’
Eigenlijk heb je nog lang niet genoeg geleden, dacht Maarten wrang, maar je dood te zien gaan door mijn hand geeft tenminste enige voldoening. ‘Mam, heb je sinds gisteren netjes dat antibraakmiddel ingenomen?’
Froukjes ogen lichtten ondeugend op. ‘Wat dacht jij. Stiekem natuurlijk’.
Zwijgend roerde Maarten de vermalen overdosis medicijnen uit het pakketje door de yoghurt.
Froukje probeerde zich tegen het kussen omhoog te duwen. ‘Lieve jongen, treur niet om mijn dood. Het is oké. Zo hoort het. Andersom was ik krankzinnig geworden.’
Maarten hoorde het zijn moeder zeggen en begreep opeens wat hem te doen stond. Zwijgend ging hij in volle lengte voor haar staan en lepelde nadrukkelijk zelf de yoghurt naar binnen die voor haar bedoeld was.
Froukje gilde geluidloos.
Froukje spande haar mondspieren om een antwoordlach te produceren. ‘Dag, lieverd. Fijn dat je er bent,’ zuchtte ze. Hij ziet er beroerd uit. Dat komt door mij, schuurden haar gedachten. Hij leek zoveel op zijn vader, een kraker die in een zomerse vlaag van stormachtige passie Maarten bij Froukje had verwekt en meteen daarna als ochtendmist was opgelost. Maarten was inmiddels twee keer zo oud als zijn verwekker destijds. Froukje was al haar onstuimige kalverliefde op de vrucht van haar tienertoer gaan projecteren. Maarten werd zo zijn moeders gedroomde man en daarmee werd Froukje haar zoons nachtmerrie.
Over de buitenzijde van het ouderwetse venster kronkelde troosteloze miezer omlaag. Dezelfde miezer die Maartens jas traag opzoog. Zonder interesse keek Maarten door het venster neer op twee vrouwen die elkaar krijsend een parkeerplek betwistten. Hij liep terug naar de deur, sloot die geruisloos en ging naast het bed zitten op de postoel die hij naar zich toe getrokken had. Uitdrukkingsloos zwaaide Maarten met een pakketje dat hij uit zijn linkerzak had gehaald. ‘Hier, de verboden vruchten.’
‘Ik ben zo blij dat je dit voor me doet, lieverd’, lispelde Froukje. ‘Ik heb mijn hele leven alleen van jou gehouden. Dat weet je toch?’
Maarten zweeg en keek naar zijn moeder. Haar huid zag er beroerd uit voor een vrouw van tweeënvijftig. Ja, had verdomme maar van iemand anders gehouden. Je hebt me als een gigantische theemuts verstikt. Hij constateerde dat zijn hand haar hals zocht. De hand maakte een strelende beweging terwijl zijn vingers de snel pulserende halsslagader voelden.
‘Natuurlijk, mam. Ik zou toch alles voor je doen. We hebben altijd alles met zijn tweeën gedaan.’ Hij keek naar de muur. Niet dat ik daarin veel keus had.
‘Ik zou je natuurlijk nooit achterlaten als het anders kon, maar ik wil het niet meer. Die achterlijke dokters…’ Froukje probeerde te hoesten, ‘ze willen me laten lijden. Maar jij helpt me tenminste.’
Eigenlijk heb je nog lang niet genoeg geleden, dacht Maarten wrang, maar je dood te zien gaan door mijn hand geeft tenminste enige voldoening. ‘Mam, heb je sinds gisteren netjes dat antibraakmiddel ingenomen?’
Froukjes ogen lichtten ondeugend op. ‘Wat dacht jij. Stiekem natuurlijk’.
Zwijgend roerde Maarten de vermalen overdosis medicijnen uit het pakketje door de yoghurt.
Froukje probeerde zich tegen het kussen omhoog te duwen. ‘Lieve jongen, treur niet om mijn dood. Het is oké. Zo hoort het. Andersom was ik krankzinnig geworden.’
Maarten hoorde het zijn moeder zeggen en begreep opeens wat hem te doen stond. Zwijgend ging hij in volle lengte voor haar staan en lepelde nadrukkelijk zelf de yoghurt naar binnen die voor haar bedoeld was.
Froukje gilde geluidloos.
RSS-feed
