In het dorp was een vreemd heerschap komen wonen. Een hele zomer en herfst lang hoorden de verbaasde dorpsbewoners door de kieren van het oude, gesloten winkeltje dat hij betrokken had aan het dorpsplein geklop, gezaag en gefluit. Maar er was niets te zien. De luiken en deuren bleven potdicht. Mensen werden argwanend en wezen naar het winkeltje als ze fluisterend voorbij liepen.
Toen de eerste sneeuwvlokjes neerdwarrelden op het plein, zwaaide plots de deur van het winkeltje open. Een klein mannetje met een vlassig baardje zette vrolijk fluitend een vuurkorf buiten neer. Daarna ging hij op zijn tenen staan en timmerde een bord aan de gevel: Kerst-engelen te koop. Het dorp haalde opgelucht adem. Men was juist zo dol op kerstversieringen, want een goede sfeer was belangrijk, vond men. Groot en klein verdrong zich voor de ruitjes van de etalage en in het winkeltje zelf. Het houtsnijdertje was werkelijk een kunstenaar. De engelen waren prachtig. Echt handwerk. In de wijde omtrek had men nog nooit zo iets schitterends gezien. En het stond zo mooi in huis. Binnen de kortste keren was de voorraad uitverkocht. Het mannetje streek tevreden over zijn baardje en warmde zich aan de haard.
De dag na kerstmis echter werd er driftig op de winkeldeur gebonsd. Het houtsnijdertje opende de deur voor een booskijkende man. Zonder verdere introductie begon de man te tieren dat hij een mislukte engel in zijn handen gestopt had gekregen. En er kwam nog iemand binnen met een engel, en nog iemand, en zelfs een echtpaar met vier engelen in een doos. De engelen deugden niet, klaagde men. Ze waren niet identiek. Het was geen gezicht! Bij de ene zat een vleugel scheef, een andere engel keek eigenaardig uit zijn ogen, bij twee andere zaten de jurkjes niet hetzelfde… Het werd een heel oproer in het stampvolle winkeltje. Iedereen schreeuwde door elkaar.
Het kereltje ging op de toonbank staan en keek van links naar rechts over de menigte. Hij zag boomlange kerels, kleine mensjes, flaporen, hangneuzen, een vrouw met maar vier vingers, kale koppen, paardenstaarten en een houten been. Met een bezem joeg de bedroefde houtsnijder iedereen zijn winkel uit.
De dag daarna was het oude winkeltje verlaten, op deze tekst in de etalage na:
Gratis af te halen: meer van hetzelfde!
Wie naar binnen keek zag enkel spiegels hangen.
Toen de eerste sneeuwvlokjes neerdwarrelden op het plein, zwaaide plots de deur van het winkeltje open. Een klein mannetje met een vlassig baardje zette vrolijk fluitend een vuurkorf buiten neer. Daarna ging hij op zijn tenen staan en timmerde een bord aan de gevel: Kerst-engelen te koop. Het dorp haalde opgelucht adem. Men was juist zo dol op kerstversieringen, want een goede sfeer was belangrijk, vond men. Groot en klein verdrong zich voor de ruitjes van de etalage en in het winkeltje zelf. Het houtsnijdertje was werkelijk een kunstenaar. De engelen waren prachtig. Echt handwerk. In de wijde omtrek had men nog nooit zo iets schitterends gezien. En het stond zo mooi in huis. Binnen de kortste keren was de voorraad uitverkocht. Het mannetje streek tevreden over zijn baardje en warmde zich aan de haard.
De dag na kerstmis echter werd er driftig op de winkeldeur gebonsd. Het houtsnijdertje opende de deur voor een booskijkende man. Zonder verdere introductie begon de man te tieren dat hij een mislukte engel in zijn handen gestopt had gekregen. En er kwam nog iemand binnen met een engel, en nog iemand, en zelfs een echtpaar met vier engelen in een doos. De engelen deugden niet, klaagde men. Ze waren niet identiek. Het was geen gezicht! Bij de ene zat een vleugel scheef, een andere engel keek eigenaardig uit zijn ogen, bij twee andere zaten de jurkjes niet hetzelfde… Het werd een heel oproer in het stampvolle winkeltje. Iedereen schreeuwde door elkaar.
Het kereltje ging op de toonbank staan en keek van links naar rechts over de menigte. Hij zag boomlange kerels, kleine mensjes, flaporen, hangneuzen, een vrouw met maar vier vingers, kale koppen, paardenstaarten en een houten been. Met een bezem joeg de bedroefde houtsnijder iedereen zijn winkel uit.
De dag daarna was het oude winkeltje verlaten, op deze tekst in de etalage na:
Gratis af te halen: meer van hetzelfde!
Wie naar binnen keek zag enkel spiegels hangen.
RSS-feed
