Op oude kerkhoven zie je wel eens de spreuk staan ‘Memento mori’. Dat wil zeggen ‘Gedenk te sterven’, oftewel ‘Mens, denk eraan dat je sterfelijk bent’. Nou is dat niet de meest opgewekte reclamspreuk, maar het is natuurlijk wel een diepe waarheid. Toch hoeven de meeste mensen daar niet attent op gemaakt te worden. Ouderdom komt vaker dan ons lief is met gebreken, en dat betekent dat ons lichaam ons vanzelf al met de neus op de feiten drukt.
Zeker zo begin november worden velen door dergelijke gevoelens beslopen. Het weer wordt guur en kan ons wat somber stemmen. Allerzielen, de herdenking van al onze lieve doden, valt natuurlijk niet voor niets in dit seizoen. De herfst zelf lijkt ons al te zeggen: alles is sterfelijk en vergankelijk.
Het herdenken van de mensen die we verloren is belangrijk. Niet omdat we ons zo graag met de dood bezig houden, maar juist omdat we met ons leven bezig zijn. Terugkijken en koesteren wat je dierbaar is, was en blijft, draagt bij aan een positieve waardering voor het leven. Wie de rijkdom aan herinneringen die je gedurende je leven hebt opgebouwd, levend kan houden, die houdt zichzelf levend. Ons leven krijgt betekenis door de weg die we gegaan zijn. En de mensen die we op die weg hebben ontmoet. Als we in staat zijn om dat was ons altijd dierbaar geweest is, vast te houden, dan houden we onze eigen kern vast. De essentie van ons leven blijft dan overeind. En dan kunnen dingen daar omheen eventueel wegvallen. Dan blijven we toch wie we zijn.
Wat dat betreft zou het veel beter zijn om te zeggen: ‘Gedenk te leven’. Want we vergeten zo vaak te leven. Te genieten van het moment. We hebben bijvoorbeeld spijt over vroeger, we maken ons zorgen over de toekomst, en vandaag ontglipt ons daardoor. ‘Mens, denk eraan dat je nu leeft!’
Onlangs las ik een mooie uitspraak. Hij luidt: De traditie eren is niet de as bewaren, maar het vuur brandend houden. Dat is herdenken. We vertellen de verhalen van mensen. Niet om hun leven vast te houden, maar om de inspiratie die van hen uitging verder te dragen. Voor nieuwe generaties, maar ook om zelf geestelijk op de been te blijven.
Zeker zo begin november worden velen door dergelijke gevoelens beslopen. Het weer wordt guur en kan ons wat somber stemmen. Allerzielen, de herdenking van al onze lieve doden, valt natuurlijk niet voor niets in dit seizoen. De herfst zelf lijkt ons al te zeggen: alles is sterfelijk en vergankelijk.
Het herdenken van de mensen die we verloren is belangrijk. Niet omdat we ons zo graag met de dood bezig houden, maar juist omdat we met ons leven bezig zijn. Terugkijken en koesteren wat je dierbaar is, was en blijft, draagt bij aan een positieve waardering voor het leven. Wie de rijkdom aan herinneringen die je gedurende je leven hebt opgebouwd, levend kan houden, die houdt zichzelf levend. Ons leven krijgt betekenis door de weg die we gegaan zijn. En de mensen die we op die weg hebben ontmoet. Als we in staat zijn om dat was ons altijd dierbaar geweest is, vast te houden, dan houden we onze eigen kern vast. De essentie van ons leven blijft dan overeind. En dan kunnen dingen daar omheen eventueel wegvallen. Dan blijven we toch wie we zijn.
Wat dat betreft zou het veel beter zijn om te zeggen: ‘Gedenk te leven’. Want we vergeten zo vaak te leven. Te genieten van het moment. We hebben bijvoorbeeld spijt over vroeger, we maken ons zorgen over de toekomst, en vandaag ontglipt ons daardoor. ‘Mens, denk eraan dat je nu leeft!’
Onlangs las ik een mooie uitspraak. Hij luidt: De traditie eren is niet de as bewaren, maar het vuur brandend houden. Dat is herdenken. We vertellen de verhalen van mensen. Niet om hun leven vast te houden, maar om de inspiratie die van hen uitging verder te dragen. Voor nieuwe generaties, maar ook om zelf geestelijk op de been te blijven.
RSS-feed
