Het is ook altijd wat. Eerst hebben we er maanden om gezeurd, en toen het kwam, was het te veel en te lang. De hitte bedoel ik.
Het weer laat zich niet beïnvloeden. En wij kunnen er eigenlijk niet aan tsnappen, of ons er tegen wapenen. Alle ventilatoren, kannen water, ijs en bouillon ten spijt. Op een gegeven moment voelt het alsof de hitte bezit van je neemt, bij je naar binnen sluipt en je van binnenuit bestookt. Voor sommige mensen was het dan ook te veel. En dat kan ons droevig stemmen.
De hitte van de dag kunnen dragen is een kunst. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. De afgelopen weken kwam ik met grote regelmaat bewoners tegen die in de gang op een stoel of hun rollator waren neergezegen, en daar puffend en zuchtend betere tijden leken af te wachten. Een soort omgekeerde winterslaap, zeg maar. En als je dan aan de praat raakte, bleek vaak al snel dat het niet (alleen) het weer was, dat mensen parten speelde. De hitte van de dag… het komt op allerlei manieren op mensen af.
Soms kun je het benauwd krijgen van wat het leven je brengt. De moeilijke dingen waar je niet om vraagt, maar die je wel op je bordje krijgt. Je gaat zelf achteruit, er is iets aan de hand met de gezondheid van een kind, een zus, een vriend. Er zijn geldproblemen, je krijgt dingen niet geregeld… en telkens stijgt het kwik van je eigen thermometertje weer een graadje verder. Soms kun je het gevoel krijgen: hoe moet ik het nog uithouden? Hoe kan ik staande
blijven?
Als er oplossingen in poedervorm zouden bestaan, waarbij je alleen maar even hoefde te roeren om het op te lossen, dan zouden we die wel bij de bouillon stoppen. Maar zo eenvoudig is het niet. Dat heeft het leven in al zijn rijkdom en armoe ons wel geleerd. Een verlies moet je aanvaarden, dat weten we allemaal. Maar dat wil niet zeggen dat zoiets zonder slag of stoot gaat. En wie klap op klap krijgt, kan het gevoel hebben zijn veerkracht kwijt te raken.
Juist op die momenten is het belangrijk dat we bij onszelf opnieuw gaan zoeken naar de fundamenten van ons leven. Wat is nou uiteindelijk belangrijk voor mij? Wat geeft me plezier en voldoening? Waaruit put ik troost en kracht? Dat is voor iedereen verschillend, maar die bronnen zijn er wel. Misschien moeten we eerst een hoop ballast uit ons leven opzij schuiven voordat we de deksels van die bronnen kunnen hervinden, maar ze zijn er wel. En ze brengen verkoeling, wanneer het leven ons verhit heeft.
Het weer laat zich niet beïnvloeden. En wij kunnen er eigenlijk niet aan tsnappen, of ons er tegen wapenen. Alle ventilatoren, kannen water, ijs en bouillon ten spijt. Op een gegeven moment voelt het alsof de hitte bezit van je neemt, bij je naar binnen sluipt en je van binnenuit bestookt. Voor sommige mensen was het dan ook te veel. En dat kan ons droevig stemmen.
De hitte van de dag kunnen dragen is een kunst. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. De afgelopen weken kwam ik met grote regelmaat bewoners tegen die in de gang op een stoel of hun rollator waren neergezegen, en daar puffend en zuchtend betere tijden leken af te wachten. Een soort omgekeerde winterslaap, zeg maar. En als je dan aan de praat raakte, bleek vaak al snel dat het niet (alleen) het weer was, dat mensen parten speelde. De hitte van de dag… het komt op allerlei manieren op mensen af.
Soms kun je het benauwd krijgen van wat het leven je brengt. De moeilijke dingen waar je niet om vraagt, maar die je wel op je bordje krijgt. Je gaat zelf achteruit, er is iets aan de hand met de gezondheid van een kind, een zus, een vriend. Er zijn geldproblemen, je krijgt dingen niet geregeld… en telkens stijgt het kwik van je eigen thermometertje weer een graadje verder. Soms kun je het gevoel krijgen: hoe moet ik het nog uithouden? Hoe kan ik staande
blijven?
Als er oplossingen in poedervorm zouden bestaan, waarbij je alleen maar even hoefde te roeren om het op te lossen, dan zouden we die wel bij de bouillon stoppen. Maar zo eenvoudig is het niet. Dat heeft het leven in al zijn rijkdom en armoe ons wel geleerd. Een verlies moet je aanvaarden, dat weten we allemaal. Maar dat wil niet zeggen dat zoiets zonder slag of stoot gaat. En wie klap op klap krijgt, kan het gevoel hebben zijn veerkracht kwijt te raken.
Juist op die momenten is het belangrijk dat we bij onszelf opnieuw gaan zoeken naar de fundamenten van ons leven. Wat is nou uiteindelijk belangrijk voor mij? Wat geeft me plezier en voldoening? Waaruit put ik troost en kracht? Dat is voor iedereen verschillend, maar die bronnen zijn er wel. Misschien moeten we eerst een hoop ballast uit ons leven opzij schuiven voordat we de deksels van die bronnen kunnen hervinden, maar ze zijn er wel. En ze brengen verkoeling, wanneer het leven ons verhit heeft.
RSS-feed
