Kleine stapjes en grote sprongen

​Warme zomeravonden roepen herinneringen op aan gezellige terrasjes, zwoele muziek en kleurige cocktails. En natuurlijk de heldere sterrenhemel waaronder je ooit samen wandelde. Laatst keek ik ’s nachts omhoog en zag de maan in volle glorie schijnen. Opeens moest ik eraan denken dat het deze zomer 50 jaar geleden is dat er voor het eerst een mens een voet op de maan zette. Weet je het nog? De hele wereld zat aan radio en televisie gekluisterd om Apollo 11 astronaut Neil Armstrong de historische woorden te horen zeggen: ‘Dit is een kleine stap voor een mens, maar een grote sprong voor de mensheid’, waarna hij de maanlander afstapte in het grijze maanstof.

En dat was mooi gezegd. Inderdaad, soms kan iets kleins, iets schijnbaar onbenulligs, een enorme prestatie zijn. Het eerste kleine stapje van iemand die revalideert, is tegelijk een enorme stap voorwaarts. Het neerzetten van een foto’tje van je overleden partner op je nieuwe kamer, kan de eerste stap zijn naar het aanvaarden van je veranderde leven, en dat is heel wat. Voor de eerste keer op je hals-alarm drukken lijkt een kleinigheid, maar het is een grote stap om op die manier te erkennen dat je niet alles meer alleen kunt, dat je soms hulp nodig hebt.

En zoals Neil Armstrong heel veel mensen nodig had om dat kleine stapje op de maan te kunnen zetten, zo hoeven wij het ook niet alleen te doen, hebben ook wij mensen om ons heen nodig die ons ondersteunen om die nieuwe stap voorwaarts te zetten. Durf het maar.