Klagen zit een beetje in onze volksaard. En dat is ook niet zo erg, want het kan de dag soms draaglijker maken. Zolang je maar in de gaten blijft houden dat het spel is. De meeste mensen slagen daar wonderwel in. Dan hebben ze eerst uitgebreid hun nood geklaagd, en daarna besluiten ze met een wijsheid als: ‘Ach ja, we doen het er maar mee. Het is toch zoals het is’.
Zo wordt er hier in huis nog wel eens geklaagd over het huis zelf. Begrijpelijk. Mensen vinden de gangen te donker, de liften te klein en te langzaam en noem maar op. En er wordt gelukkig wel gerenoveerd, maar dat brengt dan weer verhuizingen met zich mee. En dus heel veel onrust en onzekerheid. Een noodzakelijk kwaad. Veel bewoners hebben het gevoel dat er met hen gesold wordt. Oude bomen moet je niet verplanten. Hoe dan ook, alles bij elkaar tast het de levensvreugde en het geestelijk welbevinden van sommige mensen aan.
Een noodzakelijk kwaad, wordt er gezegd. Zoals een operatie in het ziekenhuis om iemand beter te maken. Het is onaangenaam en het doet pijn, bovendien is de tijd er naar toe spannend en onzeker. Maar als het achter de rug is, dan zal alles beter zijn dan te voren.
Dat mag zo zijn, maar er hoeft niet alleen gezegd te worden dat straks alles beter is. Echte zorg (en dat is: samen als bewoner en medewerker mens voor elkaar zijn) betekent ook dat je oog hebt voor de pijn en het verdriet van dit moment. Aandacht durven hebben voor een traan, een gebaar, een uiting van moeite met het leven van vandaag.
Aan de andere kant kunnen we zelf natuurlijk ook ons steentje bijdragen door te proberen alles met een korreltje zout te nemen. Inderdaad te zeggen: ‘Ach ja, we doen het er maar mee.’ Geluk zit ‘m niet in stenen en cement, maar tussen je oren. Als ik op een andere manier naar mijn dag durf te kijken, zie ik niet meer de donkere gang, maar de lieve mens waar die gang me naar toe leidt. Dan zie ik niet meer de lange wachttijd bij de lift, maar de mogelijkheid om naar beneden of naar buiten te gaan.
Of beter: dan zie ik die nog wel, maar ik heb er geen last meer van. Want de omstandigheden kan ik niet veranderen, maar wel de manier waarop ik daarmee omga. En dan blijven de gangen voorlopig donker, maar mijn tred er doorheen zal licht zijn.
Zo wordt er hier in huis nog wel eens geklaagd over het huis zelf. Begrijpelijk. Mensen vinden de gangen te donker, de liften te klein en te langzaam en noem maar op. En er wordt gelukkig wel gerenoveerd, maar dat brengt dan weer verhuizingen met zich mee. En dus heel veel onrust en onzekerheid. Een noodzakelijk kwaad. Veel bewoners hebben het gevoel dat er met hen gesold wordt. Oude bomen moet je niet verplanten. Hoe dan ook, alles bij elkaar tast het de levensvreugde en het geestelijk welbevinden van sommige mensen aan.
Een noodzakelijk kwaad, wordt er gezegd. Zoals een operatie in het ziekenhuis om iemand beter te maken. Het is onaangenaam en het doet pijn, bovendien is de tijd er naar toe spannend en onzeker. Maar als het achter de rug is, dan zal alles beter zijn dan te voren.
Dat mag zo zijn, maar er hoeft niet alleen gezegd te worden dat straks alles beter is. Echte zorg (en dat is: samen als bewoner en medewerker mens voor elkaar zijn) betekent ook dat je oog hebt voor de pijn en het verdriet van dit moment. Aandacht durven hebben voor een traan, een gebaar, een uiting van moeite met het leven van vandaag.
Aan de andere kant kunnen we zelf natuurlijk ook ons steentje bijdragen door te proberen alles met een korreltje zout te nemen. Inderdaad te zeggen: ‘Ach ja, we doen het er maar mee.’ Geluk zit ‘m niet in stenen en cement, maar tussen je oren. Als ik op een andere manier naar mijn dag durf te kijken, zie ik niet meer de donkere gang, maar de lieve mens waar die gang me naar toe leidt. Dan zie ik niet meer de lange wachttijd bij de lift, maar de mogelijkheid om naar beneden of naar buiten te gaan.
Of beter: dan zie ik die nog wel, maar ik heb er geen last meer van. Want de omstandigheden kan ik niet veranderen, maar wel de manier waarop ik daarmee omga. En dan blijven de gangen voorlopig donker, maar mijn tred er doorheen zal licht zijn.
RSS-feed
