Naast mijn werkplek op de vierde etage is een klein balkonnetje. Dat leidt naar de noodtrap. Een tijd geleden nog stoof de sneeuw er wervelend hoog op. Het was een guur plekje. Geen plekje waar iemand thuis zou willen zijn.
Maar enkele weken geleden verscheen er opeens een duif. Met een bescheiden takje in zijn snavel. Het balkonnetje leek plotseling de ark van Noach wel, waarop de vredesduif terugkeerde. En niet lang daarna verscheen er nog een duif. Het was natuurlijk een koppeltje. Ze probeerden een nestje te bouwen. Bovenop de dranger, de metalen arm waarmee de buitendeur dichtvalt. Het ene takje na het andere takje werd aangevoerd, en met niet aflatend enthousiasme probeerden de duiven een nestje te creëren.
Maar die takjes, die bleven helemaal niet liggen op de dranger. Elk takje dat de duiven er op legden, viel er even snel weer af. Eén takje, tien takjes, honderd takjes... Na een week lag de vloer van het balkonnetje helemaal vol kreupelhout.
Het was een beetje zielig om aan te zien. Elke dag keek ik door het raam, schudde mijn hoofd en dacht: Wat een domme beesten, die hebben dat natuurlijk helemaal niet in de gaten. Ze worden door hun instinct lelijk in de maling genomen. Menselijke hoogmoed natuurlijk, maar ik dacht het toch.
Maar die hoogmoed werd sneller afgestraft dan ik voorzien had. Want wat die duiven wel hebben en ik vaak niet, is doorzettingsvermogen. Na twee weken zag ik warempel dat het ze gelukt was enkele takjes op de dranger te laten liggen. Ze vormden de basis voor een nieuw nestje, dat in de dagen daarna snel tot stand kwam. Na eerst twee weken tevergeefs geploeterd te hebben! Hoe wonderlijk.
De natuur laat zich niet dwarsbomen, en de wil om samen een nestje te bouwen ook niet. Wat mooi dat juist duiven mij dit kleine lesje in bescheidenheid en in de wijsheid van de natuur leerden, in de tijd naar Pasen. Hoop op nieuw leven, tegen beter weten in vertrouwen houden en van een gure plek een thuis maken… ik wens het iedereen toe.
Maar enkele weken geleden verscheen er opeens een duif. Met een bescheiden takje in zijn snavel. Het balkonnetje leek plotseling de ark van Noach wel, waarop de vredesduif terugkeerde. En niet lang daarna verscheen er nog een duif. Het was natuurlijk een koppeltje. Ze probeerden een nestje te bouwen. Bovenop de dranger, de metalen arm waarmee de buitendeur dichtvalt. Het ene takje na het andere takje werd aangevoerd, en met niet aflatend enthousiasme probeerden de duiven een nestje te creëren.
Maar die takjes, die bleven helemaal niet liggen op de dranger. Elk takje dat de duiven er op legden, viel er even snel weer af. Eén takje, tien takjes, honderd takjes... Na een week lag de vloer van het balkonnetje helemaal vol kreupelhout.
Het was een beetje zielig om aan te zien. Elke dag keek ik door het raam, schudde mijn hoofd en dacht: Wat een domme beesten, die hebben dat natuurlijk helemaal niet in de gaten. Ze worden door hun instinct lelijk in de maling genomen. Menselijke hoogmoed natuurlijk, maar ik dacht het toch.
Maar die hoogmoed werd sneller afgestraft dan ik voorzien had. Want wat die duiven wel hebben en ik vaak niet, is doorzettingsvermogen. Na twee weken zag ik warempel dat het ze gelukt was enkele takjes op de dranger te laten liggen. Ze vormden de basis voor een nieuw nestje, dat in de dagen daarna snel tot stand kwam. Na eerst twee weken tevergeefs geploeterd te hebben! Hoe wonderlijk.
De natuur laat zich niet dwarsbomen, en de wil om samen een nestje te bouwen ook niet. Wat mooi dat juist duiven mij dit kleine lesje in bescheidenheid en in de wijsheid van de natuur leerden, in de tijd naar Pasen. Hoop op nieuw leven, tegen beter weten in vertrouwen houden en van een gure plek een thuis maken… ik wens het iedereen toe.
RSS-feed
