Hebt u de ballen en de kerstguirlandes nog in huis hangen? Of was u blij dat u het hele boeltje weer snel kon opruimen? In dat laatste geval hoort u volgens mij bij de meerderheid van de Nederlandse bevolking. De kerstaankleding begint steeds vroeger, maar we hebben er dan ook eerder genoeg van. Dat is natuurlijk niet zo vreemd. De slingers en de glimmende engeltjes denderen eind september al in de winkels binnen. Tegen de tijd dat het kerstmis is, zijn we allemaal al zo overvoerd, dat het onze oren uit komt.
U weet waarschijnlijk nog hoe het was. Het kerststalletje en eventueel de boom werden pas enkele dagen voor kerstmis gezet, en bleven staan tot minstens Driekoningen, 6 januari. Een enkele fanatiekeling hield het zelfs vol tot Maria Lichtmis, 2 februari.
Het is een kenmerkend verschijnsel dat we overal wel zien. Waar we vroeger vierden vanáf een bepaalde feestdatum, nemen we tegenwoordig een lange aanloop en vieren we tót aan het feest zelf. En daarna is het ook meteen afgelopen. Dan willen we weer naar het volgende.
Het tekent hoe we als mensen in deze maatschappij veranderd zijn. We leven onszelf vooruit, we kunnen niet wachten en nemen snel een voorschot, maar als het zover is, dan verveelt het ons ook weer snel. Er wacht immers weer iets nieuws dat onze aandacht opeist. We leven minder geconcentreerd, meer
versnipperd.
Maar wat als we met die mallemolen niet meer kunnen meekomen? Wat als we helemaal niet zoveel moois en nieuws te verwachten hebben? Wat als onze verwachting beperkt blijft tot de dag van vandaag, de therapie van morgenmiddag, of de boterham van vanavond? Horen we er dan niet meer bij? Zijn we dan geen volledige mensen meer? Hebben we dan niks meer te willen?
Het is pijnlijk als het leven ons een beetje buitenspel gezet heeft. “Waar heb ik dit aan verdiend?” is niet voor niets een veel gehoorde vraag. En het is soms gemakkelijk om te zeggen: je moet leren genieten van de kleine dingen. Maar het is helemaal niet gemakkelijk om dat aan te moeten horen. Want je wilt nog zoveel, en het lukt je niet meer.
Een nieuw jaar is niet altijd een jaar vol nieuwe kansen en mogelijkheden. Daar mogen we niet zomaar aan voorbijgaan, terwijl we verder rennen naar het volgende opwindende moment in ons leven.
Ik wens alle mensen, in de hoge versnelling én in de lage versnelling, dat we oog hebben voor elkaar, elkaars verdriet en worsteling verstaan en elkaar helpen om zoveel mogelijk mens te kunnen zijn. Aandacht is gelukkig niet op recept, maar los te verkrijgen, het hele jaar door. Ook in het nieuwe zorgpakket!
U weet waarschijnlijk nog hoe het was. Het kerststalletje en eventueel de boom werden pas enkele dagen voor kerstmis gezet, en bleven staan tot minstens Driekoningen, 6 januari. Een enkele fanatiekeling hield het zelfs vol tot Maria Lichtmis, 2 februari.
Het is een kenmerkend verschijnsel dat we overal wel zien. Waar we vroeger vierden vanáf een bepaalde feestdatum, nemen we tegenwoordig een lange aanloop en vieren we tót aan het feest zelf. En daarna is het ook meteen afgelopen. Dan willen we weer naar het volgende.
Het tekent hoe we als mensen in deze maatschappij veranderd zijn. We leven onszelf vooruit, we kunnen niet wachten en nemen snel een voorschot, maar als het zover is, dan verveelt het ons ook weer snel. Er wacht immers weer iets nieuws dat onze aandacht opeist. We leven minder geconcentreerd, meer
versnipperd.
Maar wat als we met die mallemolen niet meer kunnen meekomen? Wat als we helemaal niet zoveel moois en nieuws te verwachten hebben? Wat als onze verwachting beperkt blijft tot de dag van vandaag, de therapie van morgenmiddag, of de boterham van vanavond? Horen we er dan niet meer bij? Zijn we dan geen volledige mensen meer? Hebben we dan niks meer te willen?
Het is pijnlijk als het leven ons een beetje buitenspel gezet heeft. “Waar heb ik dit aan verdiend?” is niet voor niets een veel gehoorde vraag. En het is soms gemakkelijk om te zeggen: je moet leren genieten van de kleine dingen. Maar het is helemaal niet gemakkelijk om dat aan te moeten horen. Want je wilt nog zoveel, en het lukt je niet meer.
Een nieuw jaar is niet altijd een jaar vol nieuwe kansen en mogelijkheden. Daar mogen we niet zomaar aan voorbijgaan, terwijl we verder rennen naar het volgende opwindende moment in ons leven.
Ik wens alle mensen, in de hoge versnelling én in de lage versnelling, dat we oog hebben voor elkaar, elkaars verdriet en worsteling verstaan en elkaar helpen om zoveel mogelijk mens te kunnen zijn. Aandacht is gelukkig niet op recept, maar los te verkrijgen, het hele jaar door. Ook in het nieuwe zorgpakket!
RSS-feed
